jaki makijaz na zakonczenie roku szkolnego
Książka jest w średnim mieście, pełne przeciętnych ludzi i skupia się na przeciętnej rodziny.gabinet psychologiczny Katowice Kluczowym słowem jest tu średnia. Ale jesteśmy proszeni, aby sądzić, że przeciętna osoba zdecyduje się nie współpracować z policją, ale zamiast zbadania zbrodni siebie. Kim są Ci ludzie? Centralną postacią zatrudnia nowego pracownika, który później dowiaduje jest rabuś, ale nadal utrzymuje go zostawiając go samego z jego niedawno szoku syna tak naprawdę nie kwestionuje jego charakter.frezowanie CNC Jelenia Góra Ponownie, kim są ci ludzie? I nie zapominajmy o średniej miasta burmistrza, który dostaje publicznie pijany i wymiotuje przy drzwiach domu połowy dla kobiet, ma seks z nieletnimi Hooker oraz stemple jego pracownika w oczy, ale zawsze wydaje się pozyskać sobie ludzi i wymykają się jakieś pytania dotyczące jego kierownictwem. Czy muszę powiedzieć to jeszcze raz? Mogłem iść dalej i dalej, ale chodzi o to, że podstawowe postacie i fabuła są całkowicie nierealistyczne i jesteśmy proszeni być naiwni ponad wszelką powodu. O ile mi wiadomo, jest to śmiertelna rana do książki. Straciłeś mnie. Sprawa zamknięta!
Jestem tylko małe ryby i historia dowodzi, że moja opinia nie jest prawdziwym odbiciem ", co jest gorące" na liście bestsellerów. Zgodnie z tradycją zbyt blisko domu cieszy się zbędności chwały w świecie czytania. Nie tylko wygrać kategorii Best Novel podczas gali Arthur Ellis (główną nagrodę w Kanadzie kryminałów), ale to także bestsellerem w Wielkiej Brytanii, w jednym etapie sprzedaży ponad 45.000 egzemplarzy w ciągu zaledwie jednego tygodnia. Więc nasuwa to pytanie - ja czegoś brakuje? Proszę mnie oświecić.
Z góry przepraszam do Linwood Barclay jak jestem pewien, że nie zasługuje na takie traktowanie. Jego książka jest jedynie katalizatorem mojego rant i jest on z pewnością nie jedyny sprawca.Moje zastrzeżenie jest z całą cholerną zbrodnia / thriller Lewiatana. Nie chcę zabrzmieć pretensjonalnie, ale kiedy to się stać OK lekceważyć przeciętnego czytelnika? A kiedy my, jako czytelnicy, przestać walczyć przeciw niemu? Kiedy poddajemy?
Artykuł dzięki: